Etappe 2 begint weer nadat we ontbeten hebben. Dat doen we vroeg want in India is het ’s morgens nog best wel rustig op straat. We rijden Vadodara uit en merken dat we misschien al iets te laat zijn. Overal op straat rijden brommers met 1, 2, 3 of 4 personen erop en tuktuk’s met soms wel een man (of vrouw) of 8. Vooral bij de kruispunten is het een georganiseerde chaos. Iedereen rijd door tot dat ie niet verder kan en laat dan dees of gene voor en dit gaat allemaal zonder boze gezichten en het lost zichzelf uiteindelijk weer op. Via kleine straatje rijden we richting de snelweg. De mensen die we op straat lopend, staand, hangend, zttend of liggend tegen komen kijken allemaal verwonderd naar ons en lachen en zwaaien vriendelijk en wij naar hen. Koeien lopen sjokkend naar de vuilnis-verzamel-plekken toe en scharrelen daar uit wat ze nog kunnen opeten. De vuilnis, vooral plastic, die overblijft wordt in de brand gestoken en dat ruimt dan weer lekker op.
We rijden dan weer een stuk over een nieuw aangelegde snelweg en betalen onderweg een paar keer geld bij een toll poort. Na ongeveer 90 kilometer gaan we eraf en komen weer door dorpen en stadjes waar heel vaak kleine hokjes staan waar o.a. chips verkocht wordt. Ook worden er bloemen en bloemen kransen verkocht langs de weg. De ruimte in en op de auto’s, trekkers en vrachtwagen worden allemaal optimaal benut. Behalve goederen staan (de mannen) en zitten (de vrouwen) ze vaak ook vol met mensen.. Her is een mooi gezicht.
Na de plaats Himmatnagar zoeken we iets waar we wat kunnen eten. We stoppen bij een wegrestaurant en bestellen wat van de foto’s aan de muur. We krijgen de helft en er wordt ook niets meer bijgezet ook al vragen we er duidelijk om. Iedereen neemt wat te drinken en dan ligt al heel gauw de rekening op tafel. 392 Rupie moeten we met z’n 6e betalen dat is ongeveer 0.50 euro cent per persoon. De bediening was niet reuze maar dat mag je ook niet verwachten voor deze prijs.
Hierna volgt een stuk van ongeveer 200 km eerst nog over een smalle 2-baans asfalt weg en daarna is het stof en stenen. Het is erg mooi en evengoed wonen hier overal mensen.
Iedere mogelijkheid die ik krijg als we even stoppen pak ik om de vrouwen en kinderen op de foto te zetten. De meesten vinden dat prima maar een enkeling trekt haar hoofddoek over haar gezicht.
Aan het eind van de gravelweg komen we in Udaipur aan en moeten we even uitwijken voor een olifant die door de stad loop. Het Trident hotel ziet er zeer smaakvol uit. Vanavond lekker een lopend buffet maar nu eerst nog even een baantje trekken.
