Etappe 13 vandaag wordt wederom onderbroken door een grenspost. Voor de derde en laatste keer zullen we India ingaan maar voordat we dat doen rijden we eerst nog een stuk van 170 km door Bhutan. Om half 10 komen we Alfons en Joost achterop. Die staan even langs de kant, wij stoppen want het is presies koffietijd. Elly doet de koffie en Erwin gaat met de doos met KitKat in de rondte. Als we weer onderweg zijn komen we weer stil te staan bij wegwerkzaamheden. Het bord dat langs de kante staat zegt ons dat we zeker een uur moeten wachten voordat we door kunnen. Dus smeren we een toastje pindakaas en ga ik alvast aan het verslag.Nog 30 km en dan zijn we dit mooie land weer uit. Bhutan is één van de meest geïsoleerde landen ter wereld, waardoor de cultuur nog zeer authentiek is. Mannen dragen een gho, een jas met witte armomslagen en met een centuur waarover ze de jas laten blousen. Ze stoppen er vanalles in, mobiel, sleutels enz. De vrouwen dragen een kira, dat is een lange wikkel rok. Monniken hebben geel/oranje/rode jurken aan en kinderen gaan in tenue naar school.Het was een belevenis op zich! Vooral de schitterende valleien van Bumthang en de culturele stad Paro met het beroemde Tijgernest klooster maakte dit land bijzonder. Kortom de unieke bevolking, de ongelofelijk mooie natuur en cultuur!
Bij de grens gaan we van kantoor naar kantoor en direct staan we met 2 benen in India. Fietsen, mensen, tuktuk’s en winkeltjes. Het is er allemaal weer. Het heeft ook wel weer wat al die kleuren die de mensen dragen. De weg is van asfalt en zonder bochten. Heel snel hebben we de 100 km naar het hotel afgelegd waar een biertje en een snack op ons staan te wachten in de bar.
