Vandaag een lange etappe voor de boeg dus 6 uur de wekker, half 7 ontbijt en 7 uur vertrekken. We gaan direct de snelweg op. Als toeristisch uitstapje staat Stone-Forest op het programma. Na 129 km slaan we af en zetten de auto op het parkeerterein. We zoeken even waar we heen moeten en waar we een ticket kopen. We worden van links naar rechts gestuurd en dan gaat er een raam open waar een mevrouw de kaartjes verkoop. De prijs is niet misselijk, omgerekend 2 euro per persoon, als we dat hadden geweten.... Maar nu we er toch al zijn doen we het maar. We wandelen langs stenen en nemen een paadje tussendoor. Het is een kruip door, sluip door route door de stenen. We klimmen omhoog waar een goed uitzicht is. Daar nemen we foto’s en gaan richting de auto. We waren hier gelukkig vroeg want nu lopen busladingen Chineese ons tegemoet. Sommige groeten ons vriendelijk andere lijken te denken, wat moeten deze mensen hier. Dat vragen we onszelf ook eigenlijk wel af. Het was wel mooi maar een wandeling van drie kwartier voor dat geld is een beetje zonde. Bij de auto aangekomen worden de ramen door Erwin schoongemaakt. De zon schijnt lekker en dan is het fijn als de ramen schoon zijn. We rijden verder en gaan tanken. Als de tank gevuld is krijgen we een bonnetje die we moeten afrekenen bij de kassa. Als ik beataald heb krijg ik een bonnetje en de meisjes wijzen naar de winkel en geven 3 aan met hun vingers. Het blijkt dat je iets mag uitzoeken. We nemen 3 snickers en er wordt ja geknikt. Wel willen ze het bonnetje weer terug. Helaas spreekt niemand Engels maar we begrijpen elkaar uiteindelijk wel.
Nadat we een paar keer een tol weg hebben betaald, de benzine en het stenenpark begint de kas een beetje leeg, dat is niet zo mooi want we moeten nog een halve dag over de tolweg. Na een mooie stijl weggetje met 24 bochten komen we aan in een redelijk groot dorp. Gelukkig, hier is een bank. De Rabokaart krijg ik van het automaat retour maar geen geld. Nog eens proberen, weer niks. Bij de balie spreken ze geen engels. Ik haal uit de auto dollars. Die hebben ze nog nooit gezien waarschijnlijk want die willen ze niet omwisselen. Dan verder zoeken maar. We vinden nog twee banken en twee keer het zelfde verhaal. Ook bij een hotel kunnen ze ons niet helpen. Dan slaat de stress een beetje toe. We rijden toch maar verder. Twee uur later komen we in de buurt van een vliegveld en proberen het daar. Gelukkig accepteerd deze onze pas wel en de opluchting is groot. Als verrassing neem ik een trippel-Whooper bij de Burger King mee voor Erwin die buiten met de auto staat te wachten. Nu weten we zeker dat we genoeg geld hebben om vanavond bij het hotel aan te komen.
Ondertussen rijden we door een pachtig landschap, losse karstbergen staan overal naast elkaar. Het zijn net puddingen. Rijst plateau’s zijn tegen de heuvels opgestappeld. We rijden over heel veel bruggen en door vele tunnels.
We vertrokken vanmorgen met zonsopkomsten en betalen de laatste toll met zonsondergang. Om 6 uur komen we aan bij het hotel waar voor de deur muziek wordt gemaakt en er staan dames in klederdracht. Ze zien er prachtig uit. Morgen nog zo’n dag dus lekker eten, biertje en te bed.
